വസന്തം

വിരഹത്തിന്റെ മരപ്പലകമേൽ
എന്നെ ആണിയടിച്ചു തൂക്കി
നീ  പാപികളെ കല്ലെറിയാൻ പോയി .


പ്രണയത്തിന്റെ വസന്താരാമം കാണിച്ചുതരാമെന്നായിരുന്നു
അന്നു നീ പറഞ്ഞത് .
ഓരോ ഋതുക്കൾ പോലെ നീ മാറുമ്പോഴും  
എന്നും വസന്തമായിരുന്നു എന്നിൽ  

ഇലകൾ ഓരോന്നായി കൊഴിയുമ്പോഴും,
പൂക്കൾ ഓരോന്നായി വാടുമ്പോഴും,
എന്നിലെ പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു നീ..

ഒടുവിലേതോ ഗ്രീഷ്മത്തിന്റെ ചൂളയിൽ നീ എന്നെ
ചുട്ടെടുത്തപ്പൊഴും 
എന്റെ ചാരത്തിനു പോലും പൂക്കളുടെ ഗന്ധം .

അപ്പൊഴും വീണ്ടും വരാനിരിക്കുന്ന വസന്തത്തിനെ
കൊലപാതകം ചെയ്ത് പാപിയാകാനുള്ള
തയ്യാറെടുപ്പിലായിരുന്നു നീ.